Wij hebben 2 actieve kleuters. Stilzitten aan tafel is vaak al een hele opgave. Dus je moet wel gek zijn om naar Nieuw-Zeeland te reizen, niet? 28 uur onderweg waarvan 22 in de lucht. Misschien zijn we wel een beetje gek, maar die vlucht viel al bij al nog mee. En daar had onze ingesteldheid veel mee te maken.
Vroeger vond ik lang vliegen best tof: boekje lezen, filmpje kijken, beetje slapen. Oké wel lang stilzitten maar er zijn ergere dingen in het leven. “En nu nemen we gewoon onze bengels mee, joepie!” Zie je het al fout lopen? Vandaar mijn tip: bereid je voor op het ergste!
Dit klinkt rampzaliger dan ik bedoel, maar het werkt wel. Maak er een soort spelletje van: ga er op voorhand van uit dat de hele vlucht één grote catastrofe gaat zijn. Krijsende baby, opstandige kleuter of de hele tijd gezaag van zoonlief. Ze doen geen oog dicht, jij ook niet. Jij kent je eigen kinderen het best, dus laat de horrorscenario’s maar komen.
Geen zin meer om te vertrekken? Lees dan toch nog even verder!
Je bereidt je natuurlijk voor op zo’n trip. Wij hadden voor 20€ geïnvesteerd in goedkope prulletjes: mini dino’s, autootjes, stickers, zaklampje… De vriendjes hadden een stickerboek meegegeven, ook tof. Een hele rugzak vol spulletjes waarvan we maar de helft uitgepakt hebben onderweg. Ideaal om af en toe te voorschijn te toveren als je geduld even op een laag pitje staat – oef, weeral 10 minuten overleefd.
We hadden ook wat spelletjes op de iPad en iPhone gezet. Batterijen goed opgeladen en de laders in onze handbagage, check. Wat snoepjes en koekjes hadden we ook bij. Danku Google voor de inspiratie!
Maar zelfs met een goeie voorbereiding mag je de horrorscenario’s niet opbergen. Niet te snel denken “goed voorbereid, nu wordt het plezant”. Kinderen zijn niet gemaakt om zo lang stil te zitten, dat weten we allemaal. Ze gaan het lastig krijgen en jij ook. Maar jij kan wel redelijk relaxed blijven want je hebt nu je trukendoos klaar om iets uit te toveren wanneer het nodig is. Mentaal voorbereid op het ergste, dan kan de realiteit alleen maar meevallen!
Mijn persoonlijke ervaring: die 28 uur onderweg waren niet echt plezant maar het had veel erger gekund. Geen drama’s, geen gekrijs. Het was wel even spannend toen onze tweejarige het touch-screen op de stoel voor zich ontdekte. Tof zo duwen en duwen en _duwen_… vooral heel hard en heel veel. Zij vond het heel tof, de passagier voor haar iets minder. En ze wou natuurlijk ook echt niet stoppen – normale koppigheid voor een tweejarige. Toen was het even alle hens aan dek: iPad, popje, filmpje en tutje tegelijk. Maar ze is er uiteindelijk wel mee gestopt, zonder veel scènes, wij lichtjes gealarmeerd maar nog altijd redelijk kalm.
Het voelde soms aan als hard werken en ik was regelmatig aan het aftellen – joepie, nog maar 8 uur! Maar ondertussen weet je wel: dit had veel en veel erger gekund. Ik doe het nog niet zo slecht! Pluimpje voor mezelf.
